Wi-Fi სტანდარტები და მათი მახასიათებლები

Wi-Fi სტანდარტები სხვადასხვა Wi-Fi სიჩქარითა და დიაპაზონით ხასიათდება. უახლესი სტანდარტები არაა თავსებადი შედარებით ძველ სტანდარტებთან.

802.11b: პირველი კომერციული სტანდარტი. მაქსიმალური სიჩქარე 11მბ/წმ, სიხშირე - 2.4GHz. მოცემული სტანდარტი ხელმისაწვდომი გახდა 1999 წელს. მიუხედავად იმისა, რომ იგი თითქმის აღარ გამოიყენება, კვლავ შესაძლებელია მასთან თანამედროვე Access Point-ის ინტეგრირება.

802.11a: ხელმისაწვდომი გახდა აგრეთვე 1999 წელს, მაქსიმალური სიჩქარე 54მბ/წმ, სიხშირე - 5GHz. მოცემული სტანდარტი უკვე მოძველებულია, მაგრამ აგრეთვე თავსებადია თანამედროვე Access Point-ებთან.

802.11g: სტანდარტი 2003 წელს შეიქმნა. სწორედ ამ დროს ეწოდა უსადენო კავშირს Wi-Fi. მაქსიმალური სიჩქარე - 54მბ/წმ და სიხშირე 2.4GHz. შესაბამისად მოცემული სტანდარტი უზრუნველყოფს მონაცემების 802.11a-სთან შედარებით უფრო დიდ მანძილზე გავრცელებას (სტანდარტი გამოიყენება ისეთი ძველი მოდელების შემთხვევაში, როგორებიცაა: Iphone 3G და Iphone 3GS).

802.11n (Wireless-N): ხელმისაწვდომია 2009 წლიდან და გამოირჩევა გაუმჯობესებული ფუნქციებით: 5GHz სიხშირის დიაპაზონის პირობებში მონაცემები უფრო შორ მანძილზე ვრცელდება. მოცემული სტანდარტი Dual Band რეჟიმის პირველი მაგალითია. ორივე სიხშირე ორ ინდივიდუალურ Access Points იყენებს. ზოგადად არსებობს ორი ტიპის Dual Band როუტერი: Selectable Dual Band, რომელიც მხოლოდ ერთი ტიპის სიხშირით მუშაობს და True Dual-Band - რომელიც ორივე ტიპის სიხშირეს იყენებს ერთდროულად.

ყოველ დიაპაზონს, თავის მხრივ, სამი რეჟიმი აქვს, რომლებსაც სივრცითი ნაკადი (Spatial Stream) განასხვავებს ერთმანეთისგან: ცალმხრივი ნაკადი (1x1), ორმხრივი ნაკადი (2x2) და სამმხრივი ნაკადი (3x3), რომლებიც შესაბამის 150მბ/წმ, 300მბ/წმ და 450მბ/წმ სიჩქარით გადასცემენ მონაცემებს. ეს კი თავის მხრივ true dual-band როუტერებს შემდეგ სამ ჯგუფად ანაწილებს: N600 (ყოველი დიაპაზონი 300მბ/წმ სიჩქარეს იყენებს); N750 (ერთი 300მბ/წმ-ს იყენებს, მეორე - 450მბ/წმ-ს) და N900 (ყოველი დიაპაზონი 450მბ/წმ-ს იყენებს).

!შენიშვნა: Wi-Fi კავშირის უზრუნველსაყოფად, ორივე Access Point (როუტერი) და კლიენტიც ერთსა და იმავე სიხშირეს უნდა იყენებდეს, მაგალითად 2.4GHz-იანი კლიენტი, ვთქვათ Iphone 4, არ არის თავსებადი 5GHz სიხშირის Access Point-თან.

802.11ac: (5G Wi-Fi) მუშაობს მხოლოდ 5GHz პირობებში 2.167მბ/წმ სიჩქარით (ან უფრო სწრაფად უახლესი ჩიპის შემთხვევაში) 4x4 სიგნალის ოთხმხრივი გავრცელების რეჟიმის პირობებში. სტანდარტი ასევე მხარს უჭერს 3x3, 2x2, 1x1 რეჟიმებს და შესაბამის, 1300მბ/წმ, 900მბ/წმ და 450მბ/წმ სიჩქარეებით უზრუნველყოფს სიგნალის გავრცელებას.

ტექნიკურად თითოეული სივრცითი ნაკადი 802.11ac სტანდარტით ოთხჯერ უფრო სწრაფად გადასცემს მონაცემებს ვიდრე 802.11n (Wireless – N)-ის შემთხვევაში, ამიტომ უფრო ხანგრძლივად ინარჩუნებს ბატარეას (რადგან ერთი და იგივე მოცულობის მონაცემების გადაცემისთვის პირველთან შედარებით ნაკლებ სამუშაოს ასრულებს). რეალურად, 802.11ac-ს მიერ უზრუნველყოფილი სიჩქარის მაქსიმალური მაჩვენებელი 720მბ/წმ-ია, რაც საკმაოდ მაღალია და ახლოს დგას Gigabit Ethernet Wired კავშირის მაჩვენებელთან.

802.11ad (WiGig): პირველად გამოჩნდა 2009 წელს, თუმცა მხოლოდ 2016 წელს ჩაეშვა წარმოებაში ამ სტანდარტის შესაბამისი პირველი როუტერი. სიჩქარე 7გბ/წმ, სიხშირე - 60GHz-ია, თუმცა სიგნალის გადაცემას იგი გაცილებით ნაკლებ მანძილზე (802.11ac-ს ერთი მეათედი) ახერხებს, ამავდროულად ტალღები მარტივად ვერ აღწევს კედლებში. მოცემული სტანდარტი ეფექტურია მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ მოწყობილობები როუტერთან ახლოს არის განლაგებული და მათ შორის არ არსებობს არსებითი დაბრკოლებებები.

802.11ax: აღნიშნული სტანდარტი სიგნალის არა მხოლოდ მაღალ სიჩქარით, არამედ ეფექტურად გადაცემასაც უზრუნველყოფს გადატვირთულ გარემოში. მისი მთავარი მიზანია შეინარჩუნოს ეფექტურობა არც თუ ისე იდეალურ პირობებშიც. სტანდარტი 2/3-ჯერ ნაკლებ ენერგიას მოიხმარს 802.11 ac-სთან შედარებით, რაც მნიშვნელოვანი სიახლეა მობილურის მომხმარებლებისთვის.

წყარო